„GOLDHAMERA 5. Opowieści z Tarnowa” to projekt artystyczny stworzony z myślą o przywołaniu, zatrzymaniu i utrwaleniu w pamięci opowieści i wspomnień dawnego, odchodzącego w niepamięć świata. Tematem spektaklu wybranym do opowiedzenia pewnej historii jest miasto – Tarnów z jego żydowskim przedwojennym pulsem.

Dla zbudowania historii artyści czerpali z kronikarskich, autentycznych opowieści Tarnowian, ze zbiorów wspomnień oraz z albumów zdjęciowych wydanych pod redakcją Marka Tomaszewskiego. Tę część poszukiwań, nazwali sczytywaniem miejsca, sczytywaniem obfitości, którą Tarnów ich obdarował.

Główną osią opowieści stała się autentyczna historia rodziny Stramerów, z powieści Mikołaj Łozińskiego ”Stramer”. Historia rodziny Nathana i Rywki, z ich tęsknotami, naturą i motywami podejmowanych decyzji. Rodziny, która nie przeczuwała rodzącego się nacjonalizmu i zbliżającego się końca ich świata.

Rytmowi budowania opowieści przyświecała idea fotoplastykonu. Z dawnych fotografii zostały wyjęte detale, które posłużyły do stworzenia kolaży, przeniesionych na przeźroczyste klisze, pozwalające na podglądanie tych szczegółów, tych okruchów, które mogłyby być przeoczone, niedostrzeżone, albo konieczne byłoby użycie szkła powiększającego lub wizjera. Tak więc powstały KLISZE PAMIĘCI – dosłownie i w przenośni.

Ważnym elementem spektaklu jest pozszywany z wielu kawałków DYWAN, rozwijany jak mapa miasta z zaznaczonymi ulicami, sklepami, kawiarniami i wnętrzami domów, przywołuje na myśl rozwijanie Tory, rozwijanie i zwijanie tajemnych przejść, podglądanie wnętrz domów żydowskich, uroczyste otwieranie bramy miasta, rozwijanie mapy, wytyczanie ścieżek życia, drogi ucieczki.

Historię opowiadają aktorzy: Monika Adamiec, Grażyna Tabor, Przemysław Buksiński i Aleksander Zelenko, a towarzyszą im muzycy: Piotr Madura, Paweł Maziarz, Piotr Dżuła i Damian Sąsiadek. Muzyczną narrację tworzą tropy dźwiękowe, motywy przedwojennego tanga, kołysanki czy modlitwy rozpoczynającej szabas, czasem da się usłyszeć także dalekie echa amerykańskiego swingu albo metaliczny, przeszywający dźwięk tonącego statku.

Dzięki czujnemu oku i uchu scenografki – Weroniki Krupy zmaterializowały się idee reżysersko – aktorskie zespołu. Widz wchodzi do przestrzeni, która wypełniona jest kliszami, przypominającymi ciemnię przedwojennego zakładu fotograficznego tarnowskiego fotografa Chaskela Bronsteina. Zamiast sceny, w głębi sali ustawiono podest, zbudowany z desek, który przywodzi na myśl trap statku, transformuje się w małą scenę kawiarni, gdzie dziewczyna śpiewa amerykańskie szlagiery, czasem staje się centrum miasta albo miejscem modlitwy czy zakładem fotograficznym. Całości obrazu towarzyszą projekcje wyświetlane na ceglanych ścianach i przeźroczystych, przepuszczających światło tkaninach.

Scenariusz: Grażyna Tabor (na podstawie powieści Mikołaja Łozińskiego „Stramer” oraz przywołanych wspomnień Tarnowian)
Reżyseria: Grażyna Tabor
Kostiumy: Barbara Wójcik-Wiktorowicz
Scenografia, kolaże, projekcja multimedialna: Weronika Krupa
Muzyka:
Piotr Madura – instr. klawiszowe
Paweł Maziarz – klarnet
Piotr Dżuła – kontrabas
Damian Sąsiadek – instrumenty perkusyjne

Obsada:
Monika Adamiec
Grażyna Tabor
Przemysław Buksiński
Alexander Zelenko